146

گویی
زمين نيست
آسمان نيست
ماه نيست
خورشيد هم نيست
نه تو هستي
نه من!
تنها سكوت هست
و عطشِ باران
حسرت و جاده
چشمان ِ منتظر
و اين همه مسافر.
دست‌ها در هوا وامانده‌اند.
آخ نورا!
مي‌ترسم؛
از اين‌همه نبودن
اين‌همه تاريكي!
از اين‌كه دست‌هايم وابمانند.
كاش اين‌ها خواب باشد.
چشم كه بگشايم،
هم تو باشي، هم من!
كاش... !

            از کتاب: " دل‌ام گواهی ِ باران می‌دهد، به ابرها نگویید!"

پ‌ن1: این روزها زن‌بودن را با تمامی ِ وجود تجربه می‌کنم!
پ‌ن2: به مجرد ِ پخش ِ کتاب در کتاب‌فروشی‌ها، شما را در جریان قرار می‌دهم!

145

 

کودک‌ام!
راه ِ نیامده را
باز می‌گردانم تو را!

پ‌ن1: بودن‌ات مبارک مرد ِ من!
پ‌ن2: " این درهایی که خدا قولِش رو داده بود به‌جای چارطاق، از چارچوب کنده شد!!"

تولد ٍکاغذی ٍکتاب!

 

دل‌ام گواهی ِ باران می‌دهد
به ابرها نگویید!

پ‌ن1: با تأخیر ِ سه‌ساله به نمایشگاه رسید!!
پ‌ن2: نازنین ِ سه سال ِ پیش، از نازنین ِ این روزها چه دور است!!

143

 

های وابستگی‌های تن
آلودگی بس؛
رؤیاهایم
آسایش می‌طلبند دمی!!

پ‌ن1: این روزها خوب‌ام، اگر خود بگذارم!!
پ‌ن2: " خدا قول داده این‌هفته، دَرهای رحمت‌اش رو چارطاق برام باز کنه!!"
پ‌ن3: زن‌بودن را دوست می‌دارم با دست‌هایت!

142

 

کودکی‌هایم..!؟
پَر!!
فروختَمِشان به پاهایم!!

پ‌ن1: حوصله سیری چند!؟
پ‌ن2: ...!!!؟

141

 

من گمان می‌کنم،
جایی
کلامی جا مانده‌است میان ِ لبخندهامان
که این‌همه سایه می‌افتد میان ِ بودن ِمن و نبودن ِتو،
که این‌همه دستانمان باور نمی‌کنند آفتاب را
که گل نمی‌دهد درخت ِ یاس ِ کنج حیاط
که تو فردا می‌شوی
من امروز و دیروز را می‌بافم به‌هم
که صداها بی‌صدا می‌شوند
نگاه‌ها خیره می‌مانند
که هیچ نمی‌گذرد
هیچ نمی‌آید
من گمان می‌کنم
ما جا مانده‌ایم میان ِ کلام!

پ‌ن1: شش‌ماه از نو تکرار می شود!!
پ‌ن2: کاش پیش‌ام که بودی، پس‌گردنی رو زده‌بودی که حالا، خواب ِ بهار از سرم پریده باشه!!

140

 

رنگ نمی‌باختیم
 کودکی‌هامان هیچ،
بکر و سایه وار!

پ‌ن1: روزگار!؟ میشه خفه بشی و دهن کجی نکنی؟
پ‌ن2: شاید عکس بی‌ربط باشد؛ اما تنها شاید!!